Fikirləşin, övladımız 1-ci sinfə ilk addımlarını atdığında “o gün olsun universitetə qəbul olsun”, ”xaricdə təhsil alsın”, ”filan vəzifə sahibi olsun” deyə xeyir-dua verməyə başlayırıq, çünki hər bir valideyn istəyir ki, övladı vəzifə sahibi olsun, maddi vəziyyəti kifayət qədər çox olsun. Ancaq gözdən qaçırdığımız bir məqam var, bəlkə də, görmək istəmədiyimiz məqam. Övladlarımızın istəklərinə çox da önəm vermirik. Onları hər zaman uşaq kimi görür, uşaq kimi davranır, uşaq olduqları üçün dedikləri məlumatlara da önəm vermirik.

Məktəbin ilk günü məktəbin həyətində bəzi uşaqların çox rahat olduğunu, bəzilərinin isə ağladığını, qorxduğunu müşahidə edə bilərik. Bəzi uşaqlarda məktəblərin açılmasından müəyyən müddət keçməsinə baxmayaraq hələ də məktəbə getmək istəmədiklərini, valideynlərindən (xüsusilə də analarından) ayrılmaqda çətinlik çəkdiklərini görə bilirik. Məktəb başlayandan sonrakı ilk ayda bir çox uşaqda bu əlamətlər müşahidə edilir. Ancaq bəzi uşaqlarda bu proses uzun müddət davam edir və bir sıra problemlərə səbəb ola bilər. Biz buna “adaptasiya problemi” deyirik.

Uşağın şəxsiyyət və xarakteri ilk öncə ailədə, sonra məktəb və digər sosial qruplarda formalaşır. Təbii ki, 5-6 yaşa qədər əsas təməli ailədə qoyulur. Bu səbəbdən də uşağın inkişafı istər əqli, istərsə də şəxsiyyətinin formalaşmasında ailədə ata və ananın çox böyük rolu vardır. Ata və ananın uşağa qarşı olan davranış və münasibətləri uşağın formalaşmasına təsir edir, çünki uşaqlar valideynlərini təqlid edərək, model alaraq inkişaf edirlər. Uşağın şəxsiyyətinin formalaşmasında valideynin rolu olduğu kimi mənliyin formalaşmasında da rolu çoxdur.